Aanval Ukraine, hier een belangrijke publicatie die stond in de duitse media!

Ze geven de Russen en Poetin gelijk!  
Duitse media komen met een document dat bevestigt dat de NAVO niet naar het Oosten uit zou breiden. Duidelijk is dat Duitsland en de EU de grootste verliezers zullen zijn als er oorlog uitbreekt. Dan zal de druk op Duitsland enorm toenemen om af te zien van Nordstream en dat betekent de economische dood voor Duitsland.

Dit is precies het doel van de Amerikanen van deze hele hetze. Hopelijk wordt Duitsland net op tijd wakker, want zonder Duitse medewerking wordt het een stuk lastiger oorlogvoeren voor de Yanks. Dit is wat er gaande is:

De Amerikaans / Verenigd Koninkrijk oorloghitserij rond Oekraïne dient twee doelen; enerzijds het ontmantelen van Rusland zoals betoogt in Brezinski’s Grand Chessboard en het RAND corporation document “Overextending and Unbalancing Russia”, anderzijds het voorkomen van een Russisch-Europese (Duitse) (energie-)samenwerking. De VS bijvoorbeeld is al honderd jaar als de dood voor een Euraziatische samenwerking, omdat dat de grootste bedreiging van hun hegemonie is.

Daarom geeft de Verenigd Koninkrijk geeft 1,3 miljard pond steun aan Oekraïne Groot-Brittannië verstrekt nog eens 1,3 miljard pond (ruim 1,5 miljard euro) aan militaire steun en hulp aan Oekraïne. (Waarom? Nu de VK heeft er ook belang bij dat de EU vernietigt word! ivm handelsverdragen) Dat heeft de Britse premier Boris Johnson zaterdag bekendgemaakt. De Britse regering verdubbelt daarmee bijna de steun aan Kiev. Het zou gaan om de grootste financiële bijdrage van de Britten aan een conflict sinds de oorlogen in Irak en Afghanistan.

De afspraken waren redelijk en duidelijk. Het Westen heeft zich er niet aan gehouden.
De Spiegel-redactie doet nogal verbaasd over een transcriptie van besprekingen uit 1991, waarin inderdaad sprake is van een belofte aan Rusland om de NAVO niet naar het oosten uit te breiden. Ook al wil men niet graag toegeven dat de Russen gelijk hebben – de waarheid was altijd te achterhalen, schrijft Dagmar Henn.

Plotseling kondigt Der Spiegel een archiefvondst aan. Zij zegt dat er documenten zijn waaruit blijkt dat toezeggingen over niet-uitbreiding van de NAVO deel uitmaakten van de onderhandelingen in het kader van Twee Plus Vier. Jarenlang werd dit feit door het Westen ontkend; secretaris-generaal Stoltenberg van de NAVO wil er nog steeds niets van weten. Nu zou een Amerikaanse politicoloog in de Britse Nationale Archieven een document hebben ontdekt dat de “Russische beschuldiging” ondersteunt.

In de nota, waarnaar Der Spiegel verwijst, wordt de Duitse vertegenwoordiger Jürgen Chrobog geciteerd tijdens een bijeenkomst “van de politieke directeuren van de ministeries van Buitenlandse Zaken van de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland in Bonn op 6 maart 1991”. Volgens de nota verklaarde Chrobog: “Wij hebben tijdens de onderhandelingen over twee plus vier duidelijk gemaakt dat wij de NAVO niet tot voorbij de Elbe zouden uitbreiden.

Daarom kunnen wij Polen en de anderen geen lidmaatschap van de NAVO aanbieden.” Toch werden, zoals iedereen weet, Polen en de andere landen hoe dan ook toegelaten tot de NAVO, de beloften daargelaten. En als klap op de vuurpijl werd en wordt nog steeds beweerd dat deze toezeggingen nooit hebben bestaan of dat zij niet geldig zijn omdat zij niet schriftelijk zijn vastgelegd. Alsof het hier gaat om het koopcontract voor een tweedehands auto en niet om wereldwijde veiligheid. Bronnen die deze verzekeringen bevestigden waren echter al die tijd hier in het Westen beschikbaar. Dus Spiegels vermeende sensatie is helemaal geen sensatie.


De Amerikaanse politicoloog Michael Mandelbaum, die immers adviseur was van de regering Clinton, wijdt in zijn boek “Mission Failure” uit 2016 een heel hoofdstuk aan deze belofte en de schending ervan, onder de kop “Russia: The Bad Deed”. Hij beschrijft Clintons besluit om Polen, Hongarije en de Tsjechische Republiek tot de NAVO toe te laten, en daarmee de belofte aan Rusland te verbreken, als de beslissende geostrategische fout van het Amerikaanse beleid van de afgelopen decennia.

Volgens zijn relaas was het Bill Clinton persoonlijk die eigenhandig besloot de belofte naast zich neer te leggen zonder eerst zijn minister van Defensie te raadplegen – die zich ertegen zou hebben verzet – of zelfs het hele kabinet erbij te betrekken. De echte reden voor dit besluit, zei Mandelbaum, was binnenlands. “Amerikanen met wortels in de potentiële nieuwe lidstaten lobbyden voor hun opname in de alliantie. Republikeinse politici, die hun reputatie van assertiviteit op het gebied van het buitenlands beleid, die hen tijdens de Koude Oorlog zo goed van pas was gekomen, wilden bevestigen, drongen aan op uitbreiding”. Clinton wilde dus de stemmen van bijvoorbeeld in Polen geboren Amerikaanse kiezers veilig stellen.

Mandelbaum bevestigt niet alleen het bestaan van deze beloftes. Hij schrijft ook: “Rusland heeft de uitbreiding van de NAVO aanvaard omdat het geen keus had.  ... /...Het ontbrak aan de politieke of economische kracht om het te stoppen, en militair verzet was uitgesloten. Maar de Russen hebben deze uitbreiding nooit gezien als eerlijk, legitiem of iets anders dan een verraad van Westerse beloften en een aanval op Russische rechten en belangen”. Alle politieke stromingen in Rusland zijn het hierover eens, zegt hij.

Bovendien is Mandelbaum in alle opzichten een voorstander van de Amerikaanse machtsaspiraties, niet hun tegenstander. Hij kan er niet van beschuldigd worden vijandig te staan tegenover het Westen. Hij is ook niet de enige bron die bevestigt dat de belofte aan Rusland daadwerkelijk heeft bestaan. En toch was de historisch duidelijk onjuiste versie mettertijd zo succesvol geworden dat Der Spiegel nu het bewijs van de historische waarheid aanprijst alsof het een verloren Bach-cantate had ontdekt.

De vraag die zich echter opdringt is eerder: Waarom? Of beter gezegd: Waarom nu? Het is duidelijk dat voor een werkelijke ontwikkeling van de betrekkingen met Rusland in een vreedzamere richting een correctie van de publieke perceptie, een herbenadering van bepaalde historische feiten nodig is. Maar één zwaluw maakt nog geen zomer, en een ommekeer van het transatlantische aanvalskanon Spiegel is nog niet zichtbaar in de vermeende ontdekking. Misschien was het gewoon een kwestie van zijn eigen imago een beetje op te poetsen. De toekomst zal het uitwijzen. De crisis in Oekraïne gaat niet over Oekraïne. Het gaat over Duitsland!

Het primaire belang van de Verenigde Staten, waarover wij eeuwenlang oorlogen hebben gevoerd – de Eerste, de Tweede en de Koude Oorlog – is de relatie tussen Duitsland en Rusland geweest, omdat zij, verenigd, de enige kracht zijn die ons zou kunnen bedreigen. En om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt.” – George Friedman, STRATFOR CEO bij de Chicago Council on Foreign Affairs

De Oekraïense crisis heeft niets te maken met Oekraïne. Het gaat over Duitsland en, in het bijzonder, een pijpleiding die Duitsland verbindt met Rusland, genaamd Nord Stream 2, schrijft Mike Whitney. Washington ziet de pijplijn als een bedreiging voor zijn primaat in Europa en heeft bij elke gelegenheid geprobeerd om het project te saboteren. Desondanks heeft Nord Stream doorgezet en is het nu volledig operationeel en klaar voor gebruik. Zodra de Duitse regelgevers de definitieve certificering hebben afgegeven, zullen de gasleveringen beginnen. Duitse huiseigenaren en bedrijven zullen een betrouwbare bron van schone en goedkope energie hebben, terwijl Rusland een aanzienlijke stimulans voor zijn gasinkomsten zal zien. Het is een win-win situatie voor beide partijen.

Het establishment van de Amerikaanse buitenlandse politiek is niet blij met deze ontwikkelingen. Zij willen niet dat Duitsland afhankelijker wordt van Russisch gas omdat handel vertrouwen schept en vertrouwen leidt tot uitbreiding van de handel. Naarmate de betrekkingen warmer worden, worden meer handelsbelemmeringen opgeheven, worden de voorschriften versoepeld, nemen reizen en toerisme toe en ontstaat er een nieuwe veiligheidsarchitectuur.

In een wereld waarin Duitsland en Rusland vrienden en handelspartners zijn, zijn er geen militaire bases van de VS nodig, geen dure wapens en raketsystemen van Amerikaanse makelij, en geen NAVO. Het is ook niet nodig om energietransacties in Amerikaanse dollars te doen of om Amerikaanse schatkistcertificaten op te slaan om rekeningen in evenwicht te houden. Transacties tussen zakenpartners kunnen in hun eigen valuta worden gedaan, wat ongetwijfeld zal leiden tot een scherpe daling van de waarde van de dollar en een dramatische verschuiving in de economische macht.

Dit is de reden waarom de regering Biden tegen Nord Stream is. Het is niet alleen een pijpleiding, het is een venster op de toekomst; een toekomst waarin Europa en Azië dichter bij elkaar worden getrokken in een enorme vrijhandelszone die hun wederzijdse macht en welvaart verhoogt, terwijl de VS aan de buitenkant blijven toekijken. Toenemende betrekkingen tussen Duitsland en Rusland betekenen het einde van de “unipolaire” wereldorde waarop de VS de afgelopen 75 jaar toezicht heeft gehouden.

Een Duits-Russisch bondgenootschap dreigt de neergang van de Supermacht, die momenteel steeds dichter bij de afgrond komt, te versnellen. Dit is de reden waarom Washington vastbesloten is om alles te doen wat het kan om Nord Stream te saboteren en Duitsland in zijn invloedsfeer te houden. Het is een kwestie van overleven.  ... /... Dat is waar Oekraïne in beeld komt. Oekraïne is het “wapen van keuze” van Washington om Nord Stream te torpederen en een wig te drijven tussen Duitsland en Rusland. De strategie is afkomstig van pagina één van het Handboek Buitenlands Beleid van de VS onder de rubriek: Verdeel en heers.

Washington moet de perceptie creëren dat Rusland een bedreiging vormt voor de veiligheid van Europa. Dat is het doel. Ze moeten laten zien dat Poetin een bloeddorstige agressor is met een opvliegend karakter die niet te vertrouwen is. Daartoe hebben de media de opdracht gekregen om keer op keer te herhalen: “Rusland is van plan Oekraïne binnen te vallen.” Wat niet gezegd wordt, is dat Rusland sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie geen enkel land is binnengevallen, en dat de VS in dezelfde periode in meer dan 50 landen is binnengevallen of regimes ten val heeft gebracht, en dat de VS meer dan 800 militaire bases in landen over de hele wereld heeft.

Niets van dit alles wordt door de media gemeld, in plaats daarvan ligt de nadruk op “de boze Poetin”, die naar schatting 100.000 troepen langs de Oekraïense grens heeft verzameld en dreigt heel Europa in een nieuwe bloedige oorlog te storten. Alle hysterische oorlogspropaganda wordt gemaakt met de bedoeling een crisis te veroorzaken die kan worden gebruikt om Rusland te isoleren, te demoniseren en uiteindelijk in kleinere eenheden te verdelen. Het echte doelwit is echter niet Rusland, maar Duitsland. Kijk eens naar dit fragment uit een artikel van Michael Hudson in The Unz Review:

“De enige manier die Amerikaanse diplomaten nog rest om Europese aankopen te blokkeren is Rusland tot een militaire reactie aan te zetten en dan te beweren dat het wreken van deze reactie zwaarder weegt dan enig zuiver nationaal economisch belang. Zoals de havikachtige onder-staatssecretaris voor politieke zaken, Victoria Nuland, uitlegde in een persbriefing van het State Department op 27 januari: “Als Rusland Oekraïne op de een of andere manier binnenvalt, zal Nord Stream 2 niet doorgaan.” (“America’s Real Adversaries Are Its European and Other Allies”, The Unz Review). Daar staat het zwart op wit. Het team van Biden wil “Rusland aanzetten tot een militaire reactie” om Nord Stream te saboteren. Dat impliceert dat er een soort provocatie komt die Poetin ertoe moet aanzetten zijn troepen over de grens te sturen om de etnische Russen in het oosten van het land te verdedigen.

Als Poetin in het aas trapt, zal de reactie snel en hard zijn. De media zullen de actie beschimpen als een bedreiging voor heel Europa, terwijl leiders over de hele wereld Poetin zullen bestempelen als de “nieuwe Hitler”. Dit is de strategie van Washington in een notendop, en de hele productie wordt georkestreerd met één doel voor ogen: het politiek onmogelijk maken voor de Duitse kanselier Olaf Scholz om Nord Stream door het definitieve goedkeuringsproces te loodsen.

Gezien wat we weten over de oppositie van Washington tegen Nord Stream, kunnen lezers zich afvragen waarom de regering Biden eerder in het jaar bij het Congres heeft gelobbyd om NIET meer sancties tegen het project op te leggen. Het antwoord op die vraag is eenvoudig: Binnenlandse politiek. Duitsland is momenteel zijn kerncentrales aan het ontmantelen en heeft aardgas nodig om het energietekort aan te vullen. Bovendien is de dreiging van economische sancties een “afknapper” voor Duitsers die ze zien als een teken van buitenlandse inmenging. “Waarom bemoeien de Verenigde Staten zich met onze energiebeslissingen,” vraagt de gemiddelde Duitser zich af. “Washington moet zich met zijn eigen zaken bemoeien en zich niet met de onze bemoeien.” Dit is precies de reactie die men zou verwachten van ieder redelijk mens.

Dan is er nog dit van Al Jazeera:
“De Duitsers steunen in meerderheid het project, het zijn alleen delen van de elite en de media die tegen de pijplijn zijn…

“Hoe meer de VS praat over het sanctioneren of bekritiseren van het project, hoe populairder het wordt in de Duitse samenleving,” zei Stefan Meister, een Rusland en Oost-Europa deskundige bij de Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen.” (“Nord Stream 2: Why Russia’s pipeline to Europe divides the West”, AlJazeera)
De publieke opinie staat dus volledig achter Nord Stream, wat helpt verklaren waarom Washington voor een nieuwe aanpak heeft gekozen. Sancties zullen niet werken, dus is Uncle Sam overgeschakeld op Plan B: Een externe dreiging creëren die groot genoeg is zodat Duitsland gedwongen zal zijn om de opening van de pijpleiding te blokkeren. Eerlijk gezegd riekt deze strategie naar wanhoop, maar je moet wel onder de indruk zijn van de volharding van Washington. Ze staan misschien 5 punten achter in de 9e inning, maar ze hebben de handdoek nog niet in de ring gegooid. Ze gaan het nog een laatste keer proberen en kijken of ze wat vooruitgang kunnen boeken.

Maandag hield president Biden zijn eerste gezamenlijke persconferentie met de Duitse kanselier Olaf Scholz in het Witte Huis. De stemmingmakerij rond het evenement was gewoon ongekend. Alles was georkestreerd om een “crisissfeer” te creëren die Biden kon gebruiken om de kanselier onder druk te zetten in de richting van het Amerikaanse beleid. Eerder in de week zei de woordvoerster van het Witte Huis, Jen Psaki, herhaaldelijk dat een “Russische invasie op handen was.” Haar opmerkingen werden gevolgd door Nick Price, die verklaarde dat de inlichtingendiensten hem details hadden verstrekt over een vermeende Russische “valse vlag”-operatie die zij in de nabije toekomst in Oost-Oekraïne verwachtten.

De waarschuwing van Price werd zondagochtend gevolgd door de nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan, die beweerde dat een Russische invasie elk moment kan plaatsvinden, misschien “zelfs morgen”. Dit was slechts enkele dagen nadat Bloomberg News de sensationele en volstrekt onjuiste kop had gepubliceerd dat “Rusland Oekraïne binnenvalt”. ... /... Ziet u het patroon hier? Ziet u hoe deze ongegronde beweringen werden gebruikt om druk uit te oefenen op de nietsvermoedende Duitse kanselier, die zich niets leek aan te trekken van de campagne die op hem was gericht?

Zoals te verwachten viel, werd de genadeklap uitgedeeld door de Amerikaanse president zelf. Tijdens de persconferentie verklaarde Biden nadrukkelijk dat,
“Als Rusland binnenvalt … zal er niet langer een Nord Stream 2 zijn … We zullen er een einde aan maken.”
Dus, nu bepaalt Washington het beleid voor Duitsland????

Wat een onuitstaanbare arrogantie! De Duitse kanselier was verrast door de opmerkingen van Biden, die duidelijk geen deel uitmaakten van het oorspronkelijke script. Desondanks heeft Scholz nooit ingestemd met de annulering van Nord Stream en weigerde hij de pijpleiding zelfs maar bij naam te noemen. Als Biden dacht dat hij de leider van ’s werelds op twee na grootste economie zand in de ogen kon strooien door hem in een openbaar forum in het nauw te drijven, dan heeft hij het mis. Duitsland blijft vastbesloten om Nord Stream te lanceren, ongeacht mogelijke flare-ups in het verre Oekraïne. Maar dat kan op elk moment veranderen. Wie weet immers welke ophitsers Washington in de nabije toekomst van plan is? Wie weet hoeveel levens ze bereid zijn op te offeren om een wig te drijven tussen Duitsland en Rusland? Wie weet welke risico’s Biden bereid is te nemen om Amerika’s neergang af te remmen en het ontstaan van een nieuwe “polycentrische” wereldorde te voorkomen? Er kan van alles gebeuren in de komende weken. Alles.

Voorlopig zit Duitsland in de catbird seat. Het is aan Scholz om te beslissen hoe de zaak zal worden geregeld. Zal hij het beleid voeren dat het belang van het Duitse volk het best dient, of zal hij toegeven aan Biden’s niet aflatende armpje drukken? Zal hij een nieuwe koers uitzetten die nieuwe bondgenootschappen in de bruisende Euraziatische corridor versterkt of zal hij zijn steun geven aan de krankzinnige geopolitieke ambities van Washington? Zal hij de centrale rol van Duitsland in een nieuwe wereldorde accepteren – waarin veel opkomende machtscentra gelijkelijk delen in het wereldbestuur en waarin het leiderschap zich onverzettelijk blijft inzetten voor multilateralisme, vreedzame ontwikkeling en veiligheid voor allen – of zal hij proberen het haveloze naoorlogse systeem overeind te houden dat duidelijk over zijn houdbaarheidsdatum heen is?

Eén ding is zeker: wat Duitsland ook beslist, het zal zeker gevolgen hebben voor ons allemaal.

Steeds meer hoogleraren economie waarschuwen de laatste weken krachtig tegen het economisch rampzalige beleid van de dames von der Leyen en Lagarde. De president van een lidstaat noemde dit (wan-)beleid zelfs een "economische atoombom" voor zijn land.

Het plan van de Europese Commissie tot volledige boycot van Russische olie en gas in Europa dit jaar, zal het continent in een diepe recessie storten, aldus hoogleraar Harald Benink in het AD van 6 mei. Jacques de Larosiere, voormalig directeur van de Franse Centrale Bank en later van het IMF, laat via het OMFIF op 5 mei weten dat Lagarde’s weigering om de rente te verhogen, Europa in de grootste depressie sinds de introductie van de Euro zal storten.

Oud Hoofdeconoom van de ECB Jurgen Stark, voormalig lid van de ECB directie, gaf op 12 april jl., ook via het OMFIF, aan dat de ECB grote monetaire instabiliteit veroorzaakt binnen Europa. Het niets doen aan de mega inflatie, zal de loon-prijsspiraal verder opdrijven en zo heel Europa naar de economische afgrond brengen, aldus Stark.

Stark trad eind 2011 af als Hoofdeconoom Monetaire Analyse en directielid van de ECB. Naar verluid als gevolg van het opkoopbeleid van staatsobligaties door de Italiaan Draghi. (Daily Telegraph 17 december 2011).

De vraag is uiteraard waarom de beide dames zo halsstarrig af lijken te koersen op een failliet - en mogelijke desintegratie - van de EU. Volgens sommigen is dit onderdeel van een groter plan om versneld de CBDC (Centrale Bank Digitale Munt) ingevoerd te krijgen. Daarmee zou de ECB de volledige zeggenschap over alle burgers in Eurolanden krijgen via hun digitale portemonnee.

Ik geloof meer in de incompetentie van veel huidige machthebbers. Ze durven geen keuzes te maken. De grote problemen van deze tijd worden daarom slechts EENDIMENSIONAAL benaderd. Covid-19 werd primair langs de medische weg beoordeeld; hoeveel zieken, overlijdens, IC bedbezetting? Maatschappelijke, financiële, psychologische en economische factoren werden nauwelijks meegewogen bij beleidsbeslissingen.

Bij de aanpak van de Oekraïne crisis zie je dezelfde eendimensionale benadering; Rusland mag niet winnen en moet op de knieën. Koste wat het kost. Stijgende inflatie, een dreigende economische crisis, voedseltekorten, een mogelijke kernoorlog en dreigende armoede, moeten we dan maar accepteren. Zo lijken de Europese Commissie en ECB te denken. Onvoorstelbaar. Meestal worden mensen pas wakker als het te laat is. En dan kan het leven er weer uitzien als pakweg 90 jaar geleden. Tijd voor een nieuw soort leiderschap!

Nog even dit: Alles is altijd gratis te lezen, ik ben 14 uur per dag bezig u te informeren.
Wil je me steunen dan kan dat hier– te gek!
Klik link: https://www.whydonate.nl/fundraising/httpssoldaatvandewaarheidactieforumcom/nl

Ik wil graag dit werk door zetten maar het web onderhoud het kost het elk jaar weer meer.
En Hugo zal me niet steunen dus ik krijg geen ondersteuning voor het vertellen van de waarheid!
Zo kan ik nieuws blijven verspreiden.

Hielke Roos