ChristenUnie folteren vrolijk mee en laat de WMO door de gemeenten verder slopen!

We kunnen dit niet anders benoemen de CU steunt namelijk dit kabinet.
Voor dat de CU in het kabinet zat waren ze fel op tegen dat de PGB opging in de WMO.  De ouderen zouden dan wederom gepakt worden net als de hulpbehoevenden en de (minderjarigen) Psychiatrische patienten.

Beperkte budgetten.
De overheid / WMO moet garanderen dat iedereen die gebruik maken van de WMO voorziening ondersteuning blijft krijgen.  
lange wachtlijsten.
Iedereeen begrijpt dat beperkte gemeenschapsmiddelen verdeeld moeten worden. Daarom is men ook bereid om te wachten. Maar die is nu eindeloos.

En dan komt men kijken of te controleren of u recht heeft om hulp.
Men stuurt het commando team van de WMO en die staan niet te springen om die WMO zorg toe toe te kennen. Ze praten eindeloos, willen bewijzen zien hoe gehandicapt, gestoort of hulpbehouvend iemand dan wel is.

Wat zit er achter deze bezuinigingen?
Ze staan er helemaal alleen voor en een leek kan zien dat veel ouderen, ouders  psychiatrische patienten kopje onder gaan. Sommige gezinnen raken in financiële problemen omdat de WMO zelfs de zorg om eten binnen te krijgen al beperkt.

(Ze bekijken ongediplomeerd of iemand nog wel of niet zelfstandig kan eten!)

Is dan bv het speciaal telefoon nummer voor onze verwarde psychiatrische personen de oplossing?
De onopgeleide Commando teams worden door de WMO er op uitgestuurt met het doel zoveel mogelijk bezuinigen op de patient lijkt het wel uit de resultaten van toekenning.

Deze vooral nare en gefustreerde teams beslissen over leven en dood. Zij hebben de mogelijkheden om keuzes te maken in begeleidingsprojecten en assistentievormen en helemaal niets geven.

Verhaal over Nathan een gehandicapt kind

Gesprek met een van de ouders

Kunnen jullie als ouders de krachten niet bundelen?

Mensen adviseren mij om contact te zoeken met gebruikersorganisaties zoals ‘Ouders voor inclusie’ of ‘Onafhankelijk leven’. Zij zouden bij de minister een spreekbuis kunnen zijn van onze noden. Ik lees in de krant de verhalen van ouders die een meer zekere toekomst voor hun gehandicapt kind kopen. Ze richten een vzw op, bouwen een aangepast huis en leggen zorgbudgetten samen om zorg in te kopen. Dat is allemaal fantastisch, maar ik heb de energie niet om daarmee bezig te zijn. We overleven door alleen naar vandaag te kijken, niet naar morgen. Intussen merk ik dat mijn sociale contacten uitdrogen en ik meer onzeker word. Maar veel keuze hebben we niet. Stel dat wij als ouders crashen of ziek worden, dan heeft Nathan niemand meer.

Een van de bronnen: https://sociaal.net/interview/mama-en-gehandicapte-zoon-aan-huis-gekluisterd/

NR