Denkt iemand echt dat Joe Biden, die geen kapitalist is maar een levenslange politicus, "de juiste manier weet om" $ 6 biljoen te investeren?

Op 27 mei, tijdens een toespraak in Ohio, zei president Joe Biden tegen de luisteraars : "Ik ben een kapitalist", maar "de basisovereenkomst in dit land is verbroken." "Sinds 1979," zei hij, "is de productiviteit vier keer sneller gegroeid dan het loon." Vroeger was dat

als je hard werkt en bijdraagt ​​aan het succes van de onderneming, mag je delen in het succes - dat is niet meer het geval. Zo werkt het in gezonde kapitalistische economieën. Maar gaandeweg begonnen we de aandelenmarkt en bedrijfswinsten en de beloning van bestuurders te zien als de enige maatstaf voor ons economisch succes.

Verder: "CEO's kregen vroeger 35, 36 keer betaald aan [ sic ] de gemiddelde werknemer, en ze zouden betaald moeten worden. Nu is dat meer dan 370 keer meer dan de gemiddelde werknemer. Zoals mijn moeder zou zeggen: 'Wie is er gestorven en heeft ze achtergelaten, baas?'”

De overheid kan en moet salarisverschillen oplossen, zei Biden, door onze belastingdollars strategisch te investeren en beleid in te voeren op manieren die 'goede banen zullen creëren - Amerikaanse banen die goede lonen en waardigheid opleveren'. Dus hij wil voorschoolse en gemeenschapscolleges bieden, het Amerikaanse snelwegsysteem herbouwen, de toegang tot snel internet vergroten, NIH-onderzoek financieren naar de ziekte van Alzheimer, kanker en diabetes, en meer. "Mijn plan is de juiste manier om te investeren", zei hij, "door belangrijke investeringen in de tijd te spreiden, zodat we de prijsdruk beperken." Alles bij elkaar genomen zouden de voorstellen van Biden de  belastingbetaler zo'n $ 6 biljoen kosten , die hij van plan is te verhogen door de belastingen voor bedrijven en vermogende particulieren te verhogen.

Denkt iemand echt dat Joe Biden, die geen kapitalist is maar een levenslange politicus, "de juiste manier weet om" $ 6 biljoen te investeren?

Dit roept verschillende vragen op. Denkt iemand onder hen echt dat Joe Biden, die geen  kapitalist is maar een levenslange politicus, "de juiste manier weet om" $ 6 biljoen te investeren? Met name in 2009  schatte CBS het vermogen van Biden  op minder dan $ 30.000 - waarmee hij het armste bestuurscijfer was - ondanks het feit dat belastingbetalers hem sinds 1991 een  jaarsalaris  van meer dan $ 100.000 hadden gegeven.

Behalve waar het gaat om overheidsprivileges, worden rijke ondernemers en leidinggevenden voor een groot deel rijk omdat ze weten hoe ze geld en middelen moeten gebruiken om meer  geld en middelen te creëren  . Daarentegen, zoals de geschiedenis herhaaldelijk heeft aangetoond, kunnen bureaucraten ons geld uitgeven, maar ze hebben geen expertise om het winstgevend te investeren.

Nog een vraag: moeten we   bureaucraten willen die bekwaam zijn in - en graag willen - onze belastingdollars "investeren"? Het doel van de overheid is niet om onze rijkdom te beheren, maar om onze rechten te beschermen. Net zoals we hartchirurgen evalueren op basis van hoe goed ze drievoudige bypasses uitvoeren, niet op wortelkanaalbehandelingen, zo zouden we politici moeten beoordelen op hoe goed (en efficiënt) ze onze rechten beschermen, niet op de vraag of ze 'de juiste manier weten om te investeren'. Voor beleggingsexpertise wenden we ons tot CEO's, op wie we stemmen door aandelen in bedrijven te kopen en deel te nemen aan aandeelhoudersvergaderingen.

De beloning van CEO's weerspiegelt de grote vraag naar mensen met zeldzame en waardevolle vaardigheden. Tegenwoordig strijden er meer ondernemingen om dergelijk talent dan ooit tevoren, wat, althans gedeeltelijk, het aanhoudende opwaartse traject van de beloning van CEO's verklaart waar mensen als Biden niet blij mee zijn. Hoewel de kwantiteit (en misschien ook de kwaliteit) van bekwame leidinggevenden de afgelopen vijftig jaar is toegenomen, is ook de vraag, de complexiteit van het werk, de potentiële inkomsten van bedrijven en de erkenning van de rol van de CEO bij het realiseren van dat potentieel toegenomen. En wat dit laatste betreft, als we de levensomstandigheden van vandaag vergelijken met die van vijftig jaar geleden, is het duidelijk dat CEO's hun werk over het algemeen uitstekend hebben gedaan en ons levensverbeterende producten en diensten leveren tegen steeds dalende prijzen.

Maar hoe goed doen politici  hun  werk om de rechten te beschermen? Onder de vele opvallende en suggestieve grafieken die ons kunnen helpen de loonstagnatie van werknemers te verklaren, zijn die die de groei van het Federal Register volgen, het record van alle federale wetten, samen met die die de groei van de verzorgingsstaat volgen.

Vreemd genoeg begonnen onze politici rond dezelfde tijd dat de voor inflatie gecorrigeerde loongroei voor arbeiders begon af te vlakken, zowel het aantal regels als de omvang van de verzorgingsstaat uit te breiden. Vanaf de jaren zestig heeft Lyndon B. Johnson's 'Great Society' de omvang en reikwijdte van Amerika's plannen voor herverdeling van rijkdom enorm vergroot. Toen, in 1969, verhoogde Richard Nixon de belastingen op bedrijven en richtte hij een groot aantal instanties op die moesten reguleren wat ze wel en niet mochten doen, waaronder de Occupational Safety and Health Administration, de Environmental Protection Agency en de Consumer Product Safety Commission. Als we ingaan op de aard van deze enorme groei van de overheid, zien we dat het rechten schendt terwijl het sommige groepen tegen anderen opzet, waardoor die groepen worden aangemoedigd om voor een of ander speciaal belang te pleiten. Net zo Michael Dahlen merkt treffend op :

De enorme groei van de regelgevende staat leidde tot de enorme groei van lobby- en campagne-uitgaven.  Waarom? Hoe meer de overheid ingrijpt in de economie - de vrijheid van bedrijven inperkt, oplegt wat ze wel en niet mogen doen, zware nalevingskosten oplegt - hoe meer prikkels bedrijven moeten hebben om invloed uit te oefenen op de  manier waarop het grijpt in. Een regering die rijkdom sterk herverdeelt en bovendien sommigen bevoordeelt ten koste van anderen, stimuleert een samenleving van belangengroepen: bevoorrechte groepen zullen lobbyen om hun buit te beschermen, sommige slachtoffers zullen lobbyen om een ​​bevoorrechte groep te worden en andere slachtoffers zullen lobbyen om te beschermen hun rechten. Zoals de grote Franse politieke econoom Frédéric Bastiat schreef in 1850, wanneer de wet "wordt afgeleid van zijn ware doel - dat het eigendom kan schenden in plaats van het te beschermen - dan zal iedereen willen deelnemen aan het maken van de wet, hetzij om zichzelf te beschermen tegen plundering of om het te gebruiken voor plundering.”

Als, zoals Biden zegt, zogenaamde arbeiders uit de middenklasse ooit deelden in de successen van hun bedrijf, is het dan allemaal verrassend dat ze ook zouden delen in de toenemende regelgevende en belastingdruk van hun bedrijf? Moeten we geschokt zijn dat de lonen zouden stagneren naarmate bedrijven meer tijd en middelen besteden aan het navigeren door het steeds dikker wordende bos van bureaucratie? En wat denken we dat er zal gebeuren als Biden zich realiseert, zoals een verslaggever het uitdrukte, zijn "ambitie  om de federale regering  te herstellen in de rol die ze speelde tijdens de New Deal en Great Society."

Als we hogere lonen willen - en wie niet - dan zouden we, in plaats van verder "de wet van zijn ware doel af te leiden" en een oorlogsgebied van concurrerende belangengroepen te cultiveren, kunnen beginnen met een koerswijziging in de richting van een regering die beperkt is tot haar eigen functie van het beschermen van onze rechten.

Als we hogere lonen willen - en wie niet - dan zouden we, in plaats van verder "de wet van zijn ware doel af te leiden" en een oorlogsgebied van concurrerende belangengroepen te cultiveren, kunnen beginnen met een koerswijziging in de richting van een regering die beperkt is tot haar eigen functie van het beschermen van onze rechten. Dit - de bron van Amerikaans succes - is de essentie van het kapitalisme.

En Biden, de zelfbenoemde ‘kapitalist’, heeft de afgelopen vijftig jaar ‘geïnvesteerd’ in de vernietiging ervan.

Hielke Roos