Een zomer van geweld heeft zelfs uitgeputte Zweden doen wankelen.

De nieuwe epidemie van Zweden: criminaliteit op basis van clans. We hebben een duidelijk probleem', gaf de Zweedse premier Stefan Löfven onlangs toe. Hij verwees niet naar de Covid-pandemie, maar naar een zomer van misdaad die zelfs afgematte Zweden heeft doen wankelen van ongeloof. Er zijn regelmatig bombardementen, handgranaataanvallen en schietpartijen. Jonge mannen vermoorden elkaar in een gruwelijk tempo - tien keer dat van Duitsland. Het gevoel groeit dat de overheid de controle volledig heeft verloren. Maar hoewel Löfven eindelijk het bestaan ​​van het probleem heeft erkend, lijkt hij nog steeds de ware aard ervan te ontkennen.

Vorige maand werd in Botkyrka, ten zuiden van Stockholm, een 12-jarig meisje dat haar hond uitliet gedood door een verdwaalde kogel van een schietpartij - en in een tv-interview legden haar vrienden uit dat schietpartijen gewoon deel uitmaken van het dagelijkse leven in hun buurt. Een kind zei dat ze bijna elke avond geweervuur ​​uit het slaapkamerraam hoorde. En dit is misschien het meest schokkende voor oudere Zweden: hoe gelaten de kinderen in deze gebieden zijn; hoeveel ze gewend zijn geraakt aan het geweld.

Het is allemaal te veel voor Mats Löfving, de plaatsvervangend hoofd van de nationale politie, die eerder deze maand besloot ronduit te spreken over de aard van de criminelen die hij en zijn collega's bestrijden. Er zijn minstens 40 criminele netwerken - of clans - in gezinnen in Zweden, bevestigde hij: immigranten die naar het land zijn gekomen 'uitsluitend om de misdaad te organiseren en te systematiseren'. Volgens Löfving verdienen ze hun geld met drugshandel en afpersing en 'hebben ze een groot vermogen tot geweld'.

Het interview was een bom. De premier heeft altijd geprobeerd over misdaad te praten als een sociaaleconomisch probleem - en hij bleef bij deze lijn in reactie op Löfving en zei: "Ik wil misdaad niet koppelen aan etniciteit". - een regeringsmantra die insinueert dat zelfs het stellen van vragen over het verband tussen misdaad en immigratie xenofoob is. Maar het probleem is natuurlijk niet de huidskleur. Het gaat over het probleem van een geïmporteerd type misdaad: gezinnen uit niet-Zweedse culturen die in hun eigen kringen blijven en jagen op Zweden van alle etniciteiten. Dit zijn mensen die parallelle regeringssystemen hebben opgezet die de Zweedse staat uitdagen - iets dat politici niet zelf kunnen erkennen.

Conflicten tussen rivaliserende criminelen escaleerden vorige maand tot een punt waarop bendes een ongeëvenaarde stap namen om hun dominantie te vestigen. Gemaskerde en gewapende mannen zetten wegversperringen op en bestuurde auto's die bepaalde wijken van Göteborg binnenreden. Straten waren verlaten toen de bendes de bewoners bevolen binnen te blijven. De directeur van een plaatselijke school zei het botweg: 'Controleposten die worden gecontroleerd door criminele milities, heb ik voor het laatst gezien in Afghanistan. Ik had nooit gedacht dat het in Zweden werkelijkheid zou worden. ' Ondertussen zijn huisbezoeken van artsen in het gebied om veiligheidsredenen opgeschort; en personeel van de ouderenzorg en gehandicaptenzorg worden bij hun ronde begeleid door bewakers.

De oplossing van de overheid voor dit soort problemen is al lang te ontkennen dat ze er zijn. Toen mensen een paar jaar geleden begonnen te praten over 'no-go-zones', veroorzaakte de uitdrukking zoveel onrust in officiële kringen dat de misdaadplekken in een PR-initiatief 'go-go-zones' werden genoemd. Jarenlang was het standpunt van de regering, evenals het verhaal dat door grote delen van de media werd herhaald, dat het idee van toenemende criminaliteit een soort nepnieuws is. Op basis van dit idee heeft de staat een PR-budget opgesteld en personeel in dienst genomen om 'feitencontroleposten' te schrijven om internationale rapportage over wat er gaande is te ontkennen. Een van de 'mythes' die ontkracht zijn, is dat er meer schietpartijen zijn.

Nog maar een paar weken geleden beweerde Löfven beroemd dat zelfs als er een misdaadprobleem was, het niets met immigratie te maken had. Annie Lööf, leider van de Zweedse Centrumpartij, zegt dat 'veel van deze bendes en hun families al tientallen jaren in Zweden zijn' - alsof dit in tegenspraak zou zijn met het idee dat immigratie en mislukte integratie een hoofdoorzaak van het probleem zijn. Löfven heeft zelfs op jongeren uit de hogere klasse in een kleine buitenwijk van Stockholm gewezen als een verklaring voor bendemoorden, waarbij hij volhoudt dat de consumptie van recreatieve drugs door rijke kinderen een vraag creëert die leidt tot schietpartijen in armere gebieden. Kan hij echt denken dat drugsmisbruik onder een klein deel van de jeugd van het land verklaart waarom er tien keer meer bendemoorden plaatsvinden in Zweden dan in de buurlanden?

Maar hoewel ze bereid is om welvarende tieners tot zondebok te maken, heeft de regering tot nu toe gezwegen over de veranderende aard van de misdaad, waarvan sommige zo grotesk zijn dat het moeilijk te bespreken is. Eind augustus werden op een begraafplaats buiten Stockholm twee tienerjongens ontvoerd, verkracht en urenlang misbruikt. Toen de politie ze vond, waren ze neergestoken en levend begraven in een put. Op de een of andere manier hebben ze het overleefd.

Deze betreurenswaardige agressie heeft nu een naam in Zweden. Er zijn steeds meer zogenaamde 'vernederingsovervallen', en de slachtoffers zijn vaak kinderen en jongeren die niet alleen worden overvallen - voornamelijk door immigrantenjongeren - maar ook worden onderworpen aan allerlei gruwelijke en vernederende behandelingen.

Vanwege de dreiging voor kinderen beginnen Zweedse ouders wakker te worden. Ze beginnen te beseffen dat hun kinderen niet opgroeien in het land met weinig criminaliteit dat ze zelf kenden - en ze hebben het gevoel dat de tijd om er eerlijk over te praten allang is aangebroken.

Bron: https://www.spectator.co.uk/article/swedens-crime-problem-has-become-too-big-to-ignore