George Soros en Klaus Schwab wat als een land failliet gaat?

Een combinatie van meerdere schokken – waarvan de belangrijkste de (NEP) COVID-19-pandemie en (opzettelijke) verhoogde rentetarieven zijn – heeft volgens de VN meer dan 50 lage- en middeninkomenslanden in "schuldennood" gebracht: moeite om geld terug te betalen dat is geleend om vitale projecten te financieren , of om voedsel en andere benodigdheden te importeren.

DIT IS geschreven door open society foundations van 'Klaus Schwab' en George Soros ze zoeken nu oplossingen die in hun straatje passen over wat ze zelf opzettelijk veroorzaakt hebben leest u even mee en oordeel zelf.

Als terugbetalingen van schulden onmogelijk worden, moet een overheid doorgaans "in gebreke blijven", om haar schuldeisers te laten weten dat verdere terugbetalingen onder de oorspronkelijke voorwaarden niet langer mogelijk zijn. Het niet betalen van schulden veroorzaakt substantiële en langdurige economische schade - schade die voortduurt totdat de financiën van een land op orde zijn. Maar momenteel moet het wereldwijde systeem om dat te doen ook worden gerepareerd.

Wat gebeurt er als een land in gebreke blijft?
Voor gewone mensen betekent een wanbetaling hogere voedselkosten door inflatie, aangezien de overheid geld drukt om haar kosten te dekken. Het betekent werkloosheid, omdat bedrijven en overheidsinstanties bezuinigen. En het betekent bezuinigingen op essentiële diensten zoals gezondheidszorg en onderwijs. Dit alles verhoogt de politieke druk op een regering om de wanbetaling zo snel mogelijk op te lossen.

Een land kan niet zomaar failliet gaan, zoals een particulier bedrijf zou kunnen doen. In plaats daarvan moet de regering een herstructureringsproces starten, wat inhoudt dat ze opnieuw moet onderhandelen over de contractvoorwaarden van haar schuld met al haar schuldeisers, soms individueel, soms met groepen.

Een van de eerste stappen is meestal het inschakelen van het Internationaal Monetair Fonds, dat samenwerkt met de Wereldbank en de regering om overeenstemming te bereiken over een plan om een ​​land te helpen zijn financiën weer aan het werk te krijgen, vaak met noodfinanciering. Dit is op zich vaak een lastige onderhandeling. Dan moet het land toestemming krijgen van al zijn schuldeisers over het basisplan. Mogelijk moeten ze ermee instemmen hun geld over een langere periode terug te krijgen of een deel van hun leningen afschrijven om het totale verschuldigde bedrag te verminderen. Maar akkoord gaan met zo'n herstructureringsplan wordt steeds ingewikkelder.

Waarom zo ingewikkeld?
Een belangrijke factor is het aantal en type betrokken schuldeisers, die vaak verschillende en concurrerende belangen hebben.

In de jaren 1990 was het oplossen van wanbetalingen door staatsschulden gemakkelijker omdat het leeuwendeel van de schuld in handen was van andere staten, die samen met multilaterale ontwikkelingsbanken (zoals de Wereldbank of de Asia Development Bank) onderhandelden in een groep genaamd de Club van Parijs. Commerciële banken onderhandelden als één geheel via een informele groepering genaamd de London Club.

De laatste jaren zijn er echter twee nieuwe soorten schuldeisers bijgekomen.
Enerzijds zijn ontwikkelingslanden in toenemende mate obligaties in vreemde valuta gaan uitgeven en deze op internationale markten verkopen aan particuliere investeerders, (lees blackrock, vanguard, Rockefeller die nu een van de belangrijkste financiers van veel landen zijn en daar dus ook de baas over de regeringen!!) Hun puppets zijn o.a Bill gates, George Soros en Klaus Schwab.

Aan de andere kant heeft China veel geld geleend om zijn "Belt and Road"-projecten in het Zuiden te financieren. En China maakt geen deel uit van de Club van Parijs.

Maar al die schuldeisers willen het land toch financieel weer op de been zien?
In theorie wel, maar in de praktijk zorgen hun verschillende belangen, de wens om verliezen zoveel mogelijk te beperken en geopolitieke factoren ervoor dat ze vaak niet bereid zijn om samen te werken. Een bijkomend probleem is dat particuliere schuldeisers vaak weigeren informatie over hun leningen te delen, waardoor het moeilijk wordt om erachter te komen wie de schuld heeft en deel moet uitmaken van de onderhandelingen.

Sommige schuldeisers gaan mogelijk niet akkoord met concessies op hun leningsvoorwaarden, tenzij dezelfde voorwaarden op alle anderen worden toegepast. Sommigen zijn bang dat het geld dat ze aan betalingen vergeven, gewoon zal worden gebruikt om een ​​ander te betalen die niet meedeed.

China betoogt bijvoorbeeld dat de Wereldbank en de multilaterale ontwikkelingsbanken ook kredietverliezen moeten op zich nemen, hoewel het bedrijfsmodel van deze banken die lage rentetarieven aanbieden aan landen in nood ervan afhangt dat ze altijd volledig worden terugbetaald.

Anderen willen misschien gewoon het betalingsschema wijzigen in plaats van het totale verschuldigde bedrag te verlagen. Soms zijn schuldeisers het niet eens met de economische inschatting van de landen die het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank in hun onderhandelingen met de regering hebben opgesteld.

Om al deze redenen kunnen onderhandelingen over schuldsanering jaren duren. Zambia was bijvoorbeeld in onderhandeling met zijn regering en multilaterale schuldeisers sinds het in november 2020 tot juni 2023 in gebreke bleef.

En wat gebeurt er wanneer wanbetalingen zonder oplossing blijven?
Langdurige schuldsaneringen hebben reële gevolgen voor de levens van de mensen in het getroffen land. Deze lasten vallen het zwaarst bij de armsten: arme gezinnen concentreren zich op voedsel en brandstof en bezuinigen op wat zij als niet-essentiële zaken beschouwen, zoals onderwijs en bezoeken aan gezondheidsklinieken. Dit leidt tot meer armoede, een daling van het nationale bbp, een lagere levensverwachting, hogere kindersterftecijfers en meer menselijk leed.

Uit een studie van meer dan 131 wanbetalingen door soevereine staten bleek dat de levensverwachting gemiddeld 10 jaar na wanbetaling 1,5 procentpunt lager is dan wanneer er gedurende dezelfde periode geen wanbetaling zou plaatsvinden - wat tegen de wereldgemiddelde levensverwachting in het jaar 2000 (73,3 jaar ) komt voor elke persoon gemiddeld neer op 1 jaar, 2 maanden en 12 dagen verloren leven. In het geval van Zambia bleek uit dezelfde studie dat als de wanbetaling tot 2030 was doorgegaan, de kindersterfte zou kunnen zijn gestegen tot 53,7 per 1.000 geboorten (of nog eens 3.079 baby's die elk jaar sterven).

Wat doen de Open Society Foundations om bij te dragen aan de duurzame oplossing van het in gebreke blijven van staatsschulden?
Om een ​​einde te maken aan vertragingen bij het oplossen van wanbetalingen zijn gezamenlijke inspanningen nodig van 's werelds rijkste landen en particuliere schuldeisers die momenteel de wereldwijde financiële besluitvormingssystemen domineren die na het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn ingesteld. Maar dit is slechts een van de uitdagingen – kortom, de huidige schuldencrisis is een politiek probleem dat wordt gevormd door de asymmetrie van macht en informatie tussen crediteuren en leners. Ons mondiale systeem moet ook beter werken en eerlijker zijn als we willen reageren op de dubbele, urgente uitdagingen van het aanpakken van de klimaatcrisis en het nakomen van de ontwikkelingstoezeggingen van de VN-doelstellingen voor duurzame ontwikkeling.

Door middel van onze subsidies en belangenbehartiging ondersteunt Open Society zowel regeringen als onafhankelijke stemmen uit het maatschappelijk middenveld uit het Zuiden, die zich inzetten voor het oplossen van een wereldwijd financieringssysteem voor ontwikkeling dat ons momenteel allemaal in de steek laat.

Met andere woorden conclusie van het bovenstaande verhaal wat ze aan ons willen verkopen is: sociaal krediet systemen en digitaal geld!

Link: https://www.opensocietyfoundations.org/explainers/what-happens-when-a-country-goes-broke?

Nog even dit: Alles is altijd gratis te lezen, ik ben 14 uur per dag bezig u te informeren.
Wil je me steunen dan kan dat hier– te gek!
Klik link: https://www.whydonate.nl/fundraising/httpssoldaatvandewaarheidactieforumcom/nl

Ik wil graag dit werk door zetten maar het web onderhoud het kost het elk jaar weer meer.
De regering zal me niet steunen en aan reclame doe ik niet dus ik krijg geen ondersteuning voor het vertellen of delen van de waarheid! Zo kan ik nieuws blijven verspreiden!

Hielke Roos